مرا مست و شکیبا آفریدند
دلم را بی محابا آفریدند
در این دنیای پر رنج و پر اندوه
مرا شیدای شیدا آفریدند
به یاد تو همیشه در دل شب
دلی غمگین و تنها آفریدند
در این دنیای بیرحم و پر از درد
دلم را مثل دریا آفریدند
ز پیچ و تاب این دنیای فانی
گذر کردم که دریا آفریدند
به جانم همره درد جدایی
درونی پر ز غوغا آفریدند
#دلتنگ_یار
مریم چلمقانی
آسمانم!
وسعت نگاه بی کرانت تمام آبهای عالم را درنوردیده است…
#دلتنگ_یار
عشق حال عجیبیست
تپیدنهای بیقرار
لبخندهای بیبهانه
لرزشهای بیدلیل
نگاههایی که به هیچ نمیرسد
اما همه چیز را معنا میکند
اشکهایی که راهشان را گم کردهاند
و لبخندهایی که بیخبر از غم
بر لبهای خسته مینشینند
عشق
همان دلشورهی عجیبیست
که آرامش را در هر طوفانی میجوید
و در میان تاریکی
نور میآفریند
عشق بهانه زندگی ست
که تو باشی
و من با بودن تو جان تازه بگیرم…
#دلتنگ_یار
مادر عزیزم
ندارمت…
و این پایان
تمام
عاشقانههای من است…
#روزهای_فراق_مادرم
**عرض ارادتی به محضر حضرت عقیله به بهانه میلاد حضرت مادر **
بزرگ بانوی میراثدار عشق و معرفت، در میانهی میدان عاشورا
چونان کوهی استوار که طوفانهای هولناک نتوانستند الف قامتش را دال کنند.
هر گامی که در آن وادی درد و خون برمیداشت، جلوهای از عشقی بیپایان به خداوند و معرفتی ژرف به حقیقت و معنا بود.
چشمهای پر از ایمانش، برادر را نظاره میکرد و قلبش با هر زخم حسین علیهالسلام، آتش میگرفت، اما هیچ کلامی جز حمد و ستایش از لبهایش جاری نمیشد.
زینب…
و سلام و درود خدا و ملائکه بر زینب…
آن بانوی بزرگوار که در دل داغدیده ، خدایی را میدید که ارادهاش را بر این زمین جاری کرده بود و چنان عاشقانه سر سپردهاش بود که حتی در اوج مصیبت نیز جبین بر سجده شکر سائید و با “ما رایت الا جمیلا” کاخ پوشالی دشمن را در هم کوبید.
در عاشورا، معرفت حضرت زینب به مقام انسان کامل، به مقام ایثار و عشق، به زیباترین شکل ممکن به نمایش درآمد. او بود که پس از شهادت عزیزانش، به سان آینهای درخشان، نور ایمان و استقامت را به جهانیان بازتاب داد و با حماسه و خطبههایش، پیام عاشورا را به گوش تاریخ رساند.
آری، زینب در اوج داغ و اندوه، تجلیگاه صبر و معرفت الهی بود؛ او که در دل شب، ستارهای فروزان از ایمان در قلب کائنات افروخت و با عشق بیپایانش، روح انسانیت را تا ابد روشنایی بخشید.
مریم چلمقانی