دلتنگ حرم

**عرض ارادتی به محضر حضرت عقیله به بهانه میلاد حضرت مادر **

بزرگ بانوی میراث‌دار عشق و معرفت، در میانه‌‌ی میدان عاشورا

چونان کوهی استوار که طوفان‌های هولناک نتوانستند الف قامتش را دال کنند.

هر گامی که در آن وادی درد و خون برمی‌داشت، جلوه‌ای از عشقی بی‌پایان به خداوند و معرفتی ژرف به حقیقت و معنا بود.

چشم‌های پر از ایمانش، برادر را نظاره می‌کرد و قلبش با هر زخم حسین علیه‌السلام، آتش می‌گرفت، اما هیچ کلامی جز حمد و ستایش از لب‌هایش جاری نمی‌شد.

زینب…

و سلام و درود خدا و ملائکه بر زینب…

آن بانوی بزرگوار که در دل داغدیده ، خدایی را می‌دید که اراده‌اش را بر این زمین جاری کرده بود و چنان عاشقانه سر سپرده‌اش بود که حتی در اوج مصیبت نیز جبین بر سجده شکر سائید و با “ما رایت الا جمیلا” کاخ پوشالی دشمن را در هم کوبید.

در عاشورا، معرفت حضرت زینب به مقام انسان کامل، به مقام ایثار و عشق، به زیباترین شکل ممکن به نمایش درآمد. او بود که پس از شهادت عزیزانش، به سان آینه‌ای درخشان، نور ایمان و استقامت را به جهانیان بازتاب داد و با حماسه و خطبه‌هایش، پیام عاشورا را به گوش تاریخ رساند.

آری، زینب در اوج داغ و اندوه، تجلی‌گاه صبر و معرفت الهی بود؛ او که در دل شب، ستاره‌ای فروزان از ایمان در قلب کائنات افروخت و با عشق بی‌پایانش، روح انسانیت را تا ابد روشنایی بخشید.

مریم چلمقانی