مرا مست و شکیبا آفریدند
دلم را بی محابا آفریدند
در این دنیای پر رنج و پر اندوه
مرا شیدای شیدا آفریدند
به یاد تو همیشه در دل شب
دلی غمگین و تنها آفریدند
در این دنیای بیرحم و پر از درد
دلم را مثل دریا آفریدند
ز پیچ و تاب این دنیای فانی
گذر کردم که دریا آفریدند
به جانم همره درد جدایی
درونی پر ز غوغا آفریدند
#دلتنگ_یار
مریم چلمقانی
آسمانم!
وسعت نگاه بی کرانت تمام آبهای عالم را درنوردیده است…
#دلتنگ_یار
عشق حال عجیبیست
تپیدنهای بیقرار
لبخندهای بیبهانه
لرزشهای بیدلیل
نگاههایی که به هیچ نمیرسد
اما همه چیز را معنا میکند
اشکهایی که راهشان را گم کردهاند
و لبخندهایی که بیخبر از غم
بر لبهای خسته مینشینند
عشق
همان دلشورهی عجیبیست
که آرامش را در هر طوفانی میجوید
و در میان تاریکی
نور میآفریند
عشق بهانه زندگی ست
که تو باشی
و من با بودن تو جان تازه بگیرم…
#دلتنگ_یار
مادر عزیزم
ندارمت…
و این پایان
تمام
عاشقانههای من است…
#روزهای_فراق_مادرم
**عرض ارادتی به محضر حضرت عقیله به بهانه میلاد حضرت مادر **
بزرگ بانوی میراثدار عشق و معرفت، در میانهی میدان عاشورا
چونان کوهی استوار که طوفانهای هولناک نتوانستند الف قامتش را دال کنند.
هر گامی که در آن وادی درد و خون برمیداشت، جلوهای از عشقی بیپایان به خداوند و معرفتی ژرف به حقیقت و معنا بود.
چشمهای پر از ایمانش، برادر را نظاره میکرد و قلبش با هر زخم حسین علیهالسلام، آتش میگرفت، اما هیچ کلامی جز حمد و ستایش از لبهایش جاری نمیشد.
زینب…
و سلام و درود خدا و ملائکه بر زینب…
آن بانوی بزرگوار که در دل داغدیده ، خدایی را میدید که ارادهاش را بر این زمین جاری کرده بود و چنان عاشقانه سر سپردهاش بود که حتی در اوج مصیبت نیز جبین بر سجده شکر سائید و با “ما رایت الا جمیلا” کاخ پوشالی دشمن را در هم کوبید.
در عاشورا، معرفت حضرت زینب به مقام انسان کامل، به مقام ایثار و عشق، به زیباترین شکل ممکن به نمایش درآمد. او بود که پس از شهادت عزیزانش، به سان آینهای درخشان، نور ایمان و استقامت را به جهانیان بازتاب داد و با حماسه و خطبههایش، پیام عاشورا را به گوش تاریخ رساند.
آری، زینب در اوج داغ و اندوه، تجلیگاه صبر و معرفت الهی بود؛ او که در دل شب، ستارهای فروزان از ایمان در قلب کائنات افروخت و با عشق بیپایانش، روح انسانیت را تا ابد روشنایی بخشید.
مریم چلمقانی
مرا مست و غزلخوان آفریدند
نگاهم را چو باران آفریدند
در این همراهی عشق و جدایی
درونم را چو طوفان آفریدند
لبم پر خنده و دل داغدیده
وجودم را پریشان آفریدند
به یاد تو همیشه در دل شب
مرا غمگین و نالان آفریدند
ز فال چشم جادوی تو مستم
مرا اینگونه حیران آفریدند
#دلتنگ_یار
مریم چلمقانی
«پنجره ای رو به بهشت»
اتاقک وسط باغ که پنجره کوچکش دل مهربان باغبان با معرفت را به میهمانی بهشت خدا میبرد. گویی نگاه خسته و معنادارش از لابلای برگهای پرپشت درختهای زردآلو، باغ زیبای بهشتی را به تماشا نشسته است و دستهای گرمی که برایش از آن باغچه گل رز قرمز هدیه میآورد.
به عادت هر روزهاش منتظر نشسته تا معشوق زیبارویش با لبی خندان سفره رنگین و صمیمانه را بگشاید و روح و جسم باغبان را به نگاه لطیف و غذای لذیذ میهمان کند. چه زیباست این عادت که تکرارش، ملالآور نیست و حلاوتش صفابخش رنج انتظار است.
بادی ملایم از میان برگهای زردآلو میگذرد و بوی عطر گلهای سرخ را در جان باغبان به نرمی مینشاند
دست به سفره رنگین ساده میبرد تا با لقمهای عشق را به جان خویش پرتو افشان کند که بهناگاه شادی دریایی نهفته در چشمانش، به غم عمیق شفقگونه بارانی میگراید؛ آنگاه که در کنار سفره کوچکش فقط یاد و خاطر او را مییابد…
#دلتنگ_یار
**باورم نیست…**
رفتنت را باورم نیست هنوز،
چگونه رفتی،
بیآنکه دستی تکان دهی،
یا نگاهی که بدرقه کند
آرامشِ همیشهات را؟
این خانه،
بدون صدای قدمهایت
خالیتر از همیشه است…
دیوارها
هر شب قصهی تو را
برایم زمزمه میکنند،
و پنجرهها
به جای تو،
به آسمان چشمانم خیره میشوند…
مادرم!
بوی تو هنوز
در چینِ روسریات مانده،
لبخندت
در قاب عکس،
و دستانت…
آه! گرمای دستانت
در تمام رویاهایم…
چگونه باور کنم؟
که تو نیستی
و این روزها،
با هر طلوعی که میرسد
بهانهات را
بیشتر میگیرم؟
رفتنت را باورم نیست هنوز،
شاید،
از آن سوی ابرها،
دستهایت را دراز کردهای
تا بار دیگر
آرامشم را به آغوشت برگردانی…
#روزهای_فراق_مادرم
**امسال، بیتو**
بیتو…
زمین سردتر است،
و آسمان، دلگیرتر از همیشه…
نه دستی برای بوسه،
نه آغوشی که بوی آرامش دهد…
آسمانِ دلم خاکستری است
بیتو،
و چراغ خانهام خاموش
صدای تو هنوز
میپیچد میان خاطرهها،
میخندد میان عکسها،
و میبارد در چشمانم
مادر!
دستهایت بوی بهشت میداد،
چشمهایت دریای عشق بود،
و قلبت…
قلبت، باغ تمام مهربانیها.
امسال، روز مادر
تو را ندارم،
اما بوی یادت،
عطر گلهای بهاریست
که هنوز در گوشه گوشهی خانه میپیچد…
#روزهای_فراق_مادرم
گوهر عرش الهی
گوهر عرش الهی ز وجود زهراست
شرف عالم امکان به سجود زهراست
نور او آینهدار دل آیینهشکن
آیهی خلقت عالم ز حدود زهراست
دست مهرش همه افلاک به تسخیر آورد
عزت حیدر کرار درود زهراست
سایهی گسترَه از عرش به فرش عالم
عشق پیغامبر و سرّ سعود زهراست
ای که گمگشتهای از راه هدایت، برخیز
شاهراهِ سوی حق، خط شهود زهراست
مریم چلمقانی
**ای نور خدا، فاطمه، ای کوثر پاک
در مهر تو دل گشته شکوفا چون تاک**
**بر دامن تو دست فلک آویزان
بالاست مقام تو ز ملک و افلاک **
**ای مادر هستی، گل طاها، زهرا
در ذکر تو آمیخته، ایمان با خاک**
**عطر سخنت روح خدا پرورده
هر ذره ز عشقت شده تسخیر و هلاک**
**ای راز خدا، زهرهی خلقت، زهرا
بر عشق تو دل بسته ز اعماق، ادراک**
مریم چلمقانی